گلچینی از گفتار و چکامه
 بزرگان فرهنگ ایران زمین

بوی جوی مولیان آید همی
یاد یار مهربان آید همی

ریگ آموی و درشتی راه او
زیر پایم پرنیان آید همی

آب جیحون از نشاط روی دوست
خنگ ما را تا میان آید همی

ای بخارا شادباش و دیر زی
میر زی تو، میهمان آید همی

میر، ماه است و بخارا آسمان
ماه، سوی آسمان آید همی

میر، سرو است و بخارا بوستان
سرو، سوی بوستان آید همی
(رودکی)

• آدمیزاد اگر بی ادب است آدم نیست 

• آنچه می گویم به قدر فهم توست
  مردم اندر حسرت فهم درست (مولوی)

• آفتاب آمد دلیل آفتاب                       
  گر دلیلت باید از وی رخ متاب  (مولوی)

• فراوان خزینه فروان غم است
  کم است اندُه آن را که دنیا کم است. (نظامی)

• از حلب تا کاشغر میدان سلطان سنجر است.

• اگر نخواهی تو نور علم اندوخت 
  به تنور اثیر خواهی سوخت ( اوحدی)

• نکویی گر کنی منت منه زان
  که باطل شد زمنت جود و احسان
  (ناصر خسرو)

• سالها دل طلب جام جم می کرد
  آنچه خود داشت زبیگانه تمنی می کرد (حافظ)

• با بدان منشین که درمانی
  خو پذیر است نفس انسانی ( سنایی)

• پسر نوح با بدان بنشست
  خاندان نبوتش گم شد

• سگ اصحاب کهف روزی چند
   پی نیکان گرفت مردم شد ( سعدی)

• آنجا رو که بخوانند
   نه آنجا که برانند

• نالیدن بلبل ز نوآموزی عشق است 
  هرگز نشنیدیم زپروانه صدایی
  ( حزین لاهیجی)

• ***********************

• نخستین باده کاندر جام کردند
  زچشم مست ساقی وام کردند

• ز بهر صید دلهای جهانی
  کمند زلف خوبان دام کردند

• به گیتی هر کجا درد دلی بود
  به هم کردند و عشقش نام کردند

• سر زلف بتان آرام نگرفت
  ز بس دلها که بی آرام کردند

• چو خود کردند راز خویشتن فاش
  عراقی را چرا بد نام کردند؟
  (فخرالدین عراقی)

• گر یک دوست خفته است
  دوست دگر بیدار است